-----
In mijn agenda had ik de middag van vrijdag 5 oktober vrij gehouden voor het slottoernooi van de GCAA. Ik verheugde me er zeer op. Het midzomertoernooi op Naarderbos was geweldig geweest: Goede organisatie, mooie baan, gezellige flight, prachtig weer. Daarnaast had ik de laagste netto score gelopen en ik was benieuwd of ik dat kunststukje zou kunnen herhalen. Op het laatste moment leek er een kink in de kabel te komen. Ik moest een vergadering bijwonen die tot half drie zou duren. Na overleg was het gelukt om de laatste starttijd te krijgen en te organiseren dat ik de vergadering om twee uur kon verlaten. Een race tegen de klok. Na een snelle verkleedpartij in de parkeergarage en een dollemansrit van de Gustav Mahler naar de Hoge Dijk stond ik klokslag half drie hijgend op de eerste tee. Niet echt een ideale voorbereiding.
Het weer was wederom geweldig en mijn spel liep, ondanks de haastige start, prima. Ik had enkele dagen eerder nieuwe ballen gekocht. Een ander merk dan wat ik gewend ben. Ik was erg benieuwd hoe ze zouden spelen en of het me wat extra's zou brengen.
Op de tweede hole (de 11e, we startten op de 10e) ging mijn afslag richting het water, maar haalde net de overkant. Het scheelde een meter, maar de ligging was goed. Op de 8e (de 17e) moest ik met mijn tweede slag nog 200 meter overbruggen naar de green. Ik ging er voor. De bal was iets te ver op rechts en het spatten van water voorspelde weinig goeds. Tot mijn verbazing bleek de bal over het water getuiterd te zijn en veilig de overkant te hebben gehaald.
Ik begon het gevoel te krijgen dat het geluk aan mijn kant stond. +13 over de eerste negen holes, in lijn met mijn handicap van 24,8. Ik was tevreden, met name omdat ik het gevoel had op de tweede negen (holes 1 - 9) een betere score te kunnen lopen.
Ik startte met birdie, par, bogey. Op de zesde hole, de korte par drie (110 meter), ging mijn afslag weer gevaarlijk richting water. Toen ik bij de plek kwam waar ik mijn bal had zien neerkomen zag ik dat hij nog net op het gras lag, zo'n 20 centimeter van het water af. De bal lag vlak bij het bruggetje naar de green en op een sterk aflopend stukje gras. Een onmogelijke positie. Omdat de bal binnen de rode paaltjes van lateraal water lag, overwoog ik de bal volgens de regels te droppen en een strafslag te accepteren. Ik wilde eigenlijk geen slagen verliezen en besloot om de bal te spelen zoals hij lag. Ik ging op mijn knieen op het bruggetje zitten en pakte mijn wedge zo kort mogelijk vast. Het zou een korte, scherp naar beneden gerichte, slag worden. Mijn flightgenoten stonden sceptisch om me heen. Op hoop van zegen dacht ik: Ik raakte de bal perfect en hij belandde op zo'n drie meter van de hole net naast de green.
Ik realiseerde me dat ik nog nooit 18 holes met 1 bal had gelopen en vroeg me af of me dat dit keer wel zou gaan lukken. Op de volgende hole sloeg ik de bal in het water. Gelukkig zag ik hem liggen en kon, na het nemen van een strafslag, met dezelfde bal verder.
Ik maakte bogey, par op de laatste twee holes, waarmee mijn tweede negen op +8 uitkwam. Het was een fantastische ronde geweest! Ook dit keer weer een ontzettend leuke flight en prachtig weer. Ik geef de organisatie een dikke pluim. Alles was tot in de puntjes verzorgd. Dat ik 's avonds met een grote doos lekkernijen naar huis ging was een extra bonus.
Gisteren heb ik aan de man die me van merk ballen deed veranderen het hele verhaal verteld . We hebben er flink om gelachen.
