Zoals voor ieder vrijdag-toernooi was het ook op vrijdag 7 oktober weer een race tegen de klok; zoveel verplichtingen, zo weinig tijd… Nadat het noodzakelijke gedaan was, toog ik vol gas richting de Hoge Dijk. Eenmaal aangekomen bleek mijn starttijd nog een uur en drie kwartier verwijderd te zijn, al die stress voor niets!
Gezien de zeeën van tijd besloot ik voor mij onbekend terrein op te zoeken: de driving range. Niets verschrikkelijker dan zonder druk ballen de ruimte in slaan... Helaas hielp ook deze sessie niet dat gevoel weg te nemen. Na anderhalf uur het bloed onder mijn eigen nagels vandaan gehaald te hebben met getopte ballen, plaggen van een meter diep, shanks en vooral heel veel slices werd ik naar de 10e tee geroepen; mijn groep was al gestart! De starttijden waren naar voren gehaald, maar helaas had ik de boodschap niet mogen ontvangen…
Met het dramatische beeld van de driving range nog op het netvlies stond ik op de 10e tee; had ik niet beter naar huis kunnen gaan? Werd dit niet een verspilling van tijd, energie en hoogstwaarschijnlijk héél veel ballen? Na een “FORE” om mijn al gestarte flightgenoten te waarschuwen voor de aankomende Callaway sloeg ik af... Met waarschijnlijk de beste ijzer-5 die ik in mijn leven geslagen heb! Hoog, recht en ver; zou het dan toch nog iets kunnen worden vandaag? Een rustige 56 graden wedge een paar meter achter de vlag, een eerste putt die de hole op millimeters mist, en een intikker… Mijn dag opende met een par! Het mooie aan golf is dat je op dat moment de 100 dramatische ballen daarvoor even volledig vergeet.
Het bleek de opmaat voor een heerlijke dag. Het speeltempo was deze dag gelukkig prima, dus we konden lekker doorlopen. De zon brak door, er werden goede gesprekken gevoerd, en er werden veel prima ballen in de flight geslagen, wat kan je nog meer willen? Op de momenten dat ik minder scherp en geconcentreerd aan het spelen was, was daar flightgenote Rian die me licht agressief aanspoorde toch iets beter mijn best te doen, iets dat vreemd genoeg wel een goed effect leek te hebben.
De dag vloog voorbij, en voor ik er erg in had liepen we alweer op onze 15e hole van de dag. Helaas leek met het verdwijnen van de zon ook de energie een beetje uit de flight te verdwijnen. De invloed van de kou is niet te onderschatten; onze missers werden groter, onze scores hoger…
Na twee totaal onnodige 3-putts en double bogeys op 7 en 8 dacht ik mijn kans op een goede klassering verspeeld te hebben. Het doel van hole 9 werd te zorgen voor een waardige afsluiting van de dag, een par 5 zou ik voor tekenen. De drive was prima, niet bijster lang maar gewoon keurig in het midden. Met nog 220 meter te gaan werd de verleiding om in twee slagen voor de green te gaan getriggerd, maar gelukkig kon Rian me op tijd wakker schudden, “Geen gekke dingen doen!”. De ijzer-2 verdween weer in de tas, en werd vervangen door een pitching wedge om op te leggen op 100 meter, een afstand die de hele dag al lekker liep. Slag 3, een 50 graden wedge “uit het boekie”, landde op anderhalve meter, en bleef daar ook liggen. De putt verdween in het hart van de hole, birdie! Een veel betere afsluiter had niet gekund.
Na het tellen van de scores bleek dat ik een 87 (netto 66) gelopen had, wat veruit mijn beste score ooit op de Hoge Dijk betekende. Uiteindelijk bleek de birdie op de laatste hole goud waard, want bij de prijsuitreiking werd duidelijk dat Jos Brunne ook een topronde gelopen had, en ook op 66 slagen netto uitgekomen was, waarbij mijn lagere handicap de doorslag gaf.
Ik wil de organisatie bedanken voor een heerlijke dag, het toernooi en het buffet waren weer top! Mijn dank en waardering gaan ook zeker uit naar mijn flightgenoten, Rian van Thoor, Stefan Pindus en Kees Wanders. Golf is een leuk spelletje, maar nog leuker in goed gezelschap!
Ik wens iedereen alvast fijne feestdagen en tot volgend jaar!
