‘Je bent knettergek!’ oordeelde mijn vrouw toen ik haar vertelde dat ik 36 holes op één dag ging lopen. ‘Weet je wel hoe warm het wordt?’ vroeg ze vervolgens. Tsja, je moet er wel wat voor over hebben om een Full Montee te willen zijn.
Zaterdagmorgen dus vroeg op, golfspullen in de auto, en snel op weg naar golfbaan Delfland waar dit keer het bloedgroepentoernooi wordt gehouden - dit jaar voor het eerst samen met ING/Oranje Leeuw.
Op één auto na, hele parkeerplaats nog leeg! 'Vind je het gek?’ zou mijn vrouw gevraagd hebben.
Maar… die ene auto was natuurlijk van onze organisator Hans Florijn. Al snel kwamen er meerdere vroege vogels nog ietwat slaperig aan, dus we beginnen met koffie. Binnen een mum van tijd waren alle andere ‘gekken’ (lees : Full Montees) ook gearriveerd, en na een korte uitleg over de verschillende spelvormen en starttijden gaan we van start.
Ik mag beginnen met ‘Texas Scramble’ op de rode lus. Omdat ik natuurlijk geen bal heb ingeslagen, ligt het voor de hand dat mijn bal er niet het beste voorligt, dus kiezen we een ander. Na de volgende slag kiezen we wederom, en ronden uiteindelijk af met de eerste birdie! Al met al geen slechte start. We ronden het rondje af met 2 onder par. Heel aardig dus.
Na krap twee uurtjes zitten de eerste 9 holes er op. Nog een kop koffie en door naar de korte par-3 holes voor een potje Fourball Betterball. Je zou zeggen dat je nu een beetje ingeslagen bent en dat het dus beter gaat, maar nee…. Ik heb wel geluk: aangezien onze tegenstanders het nog een tikkie slechter doen (maar ja, die waren natuurlijk nog niet ingeslagen!) mogen we een leuke overwinning voor de Montees bijtekenen!
Na de lunch de gele lus op voor wederom 9 holes, maar nu de spelvorm ‘Australian Greensome’. Gaat alweer een beetje beter, en uiteindelijk vinden er op hole 7 twee mirakels plaats. Als eerste weet de tegenstander het voor elkaar te krijgen zijn bal via twee stuiten op het water toch droog aan de overkant te krijgen en een par-score te maken. Ten tweede, omdat mijn eerste bal redelijk in de buurt van de vlag is gekomen, weet ik een birdie te maken waardoor de hole toch onze kant op valt.
Als laatste dienen de 9 holes van de blauwe lus nog overwonnen te worden met wederom een ‘Australian Greensome’. Mijn voeten beginnen nu toch wel redelijk te protesteren, en mijn spel gaat echt schrikbarend achteruit. Mijn afslagen vliegen alle kanten op, maar zelden de goede! Lucky voor mij, gebeurt het net wel in de goede richting op hole 2 voor de Longest Drive. Uiteindelijk wordt mijn slag terecht nog met een slordige 30 meter verbeterd door Pedro. Gefeliciteerd!
Mijn medespeler Chi weet (tot mijn opluchting) het niveau wel hoog te houden. Hij is lekker bezig met putten, maar produceert ook een drive van bijna 300 meter! Oke, windje mee en op de harde baan ook een leuk stuitje, maar je moet het wel eerst doen!
Aan het einde van de ronde is er nog wel wat discussie over de score omdat op de kaart staat dat onze tegenstanders drie slagen meekrijgen ten opzichte van ons. Zij hebben echter een betere handicap dan Chi en mij. Verklaring was simpel: omdat er onderling geruild was in de flight-verdeling, maar de kaarten al vooraf waren ingevuld, klopte deze dus niet meer. Wel jammer, want dit is wel van invloed op het spel. Gelukkig was het niet van invloed op de sfeer. Vrijwel elke slag (hoe slecht ook) kreeg van ons standaard het oordeel: playable !!
Na afloop is het aan de organisatoren Hans en Hans-Dirk om alle scores te berekenen, her te berekenen en nogmaals te controleren. Een uurtje later de uitslagen. Vanwege mijn bijdragen aan de winst is de beloning een flesje wijn. Vanwege de overall winst voor de Full Montees is de beloning... wederom een flesje wijn.
Moe, maar voldaan, keer ik huiswaarts. Mijn vrouw kon de wijn zeker waarderen, maar volgens mij dacht ze nog steeds dat ik knettergek was!
Mijn dank aan de organisatie, mijn medespelers Chi en Marion en aan iedereen voor een fantastische golfdag!
